Congee Pedalee

11 september 2021, Stará Ľubovňa

Een lange trage ochtend. Wanneer Bart en ik om 7u uit de tent kruipen hangt er zoveel mist dat het zwembad bijna niet zichtbaar is. Er is weinig actie in de eerste uren. We lezen op een bankje bij de koffie ons boek. De kinderen zijn wakker, zien de mist, kruipen terug in hun donsslaapzak en lezen elkaar een strip voor, niet van plan om uit de tent te komen zolang het niet warm genoeg is. Om 9:30 komen ze toch uit de tent gesputterd. Op de camping zijn geitjes en konijnen. Gisteren mochten ze die eten geven en aaien, om 9:30 mogen ze opnieuw mee de dieren gaan voederen (en babykonijnen knuffelen).

Om 11u en onder een hete zon verlaten we Tyglicz. De eerste 20 km gaan vlot vooruit. Geen klimmetjes, maar een aangenaam percentage en vooral naar beneden. We rijden een stukje langs de EuroVelo 11, een langeafstandsfietsroute die start in Finland en eindigt aan de Zwarte Zee.

Vandaag verlaten we Polen en rijden Slowakije binnen. Eén rivieroversteek, over de Poprad, meer is daar niet voor nodig. We hebben Polen in ons hart gesloten en het piekt een beetje. Na Zweden waren we in de rouw. Het was er zo mooi en zo makkelijk, Polen leek luid, druk en rommelig. Maar dat bleek niet zo. In Polen zagen we oerbossen vol paddenstoelen, kleur, kitscherige bloemen op de kruisbeelden langs de weg en weelderige felle bloemen in de tuintjes. En velden. Velden. Velden met zanderige padjes en diepe modderplassen. Velden met maïs, tarwe en boekweit. Velden met vooral tegenwind. We zagen de geschiedenis van Europa in de monumenten, opschriften, kerken en gebouwen. We zagen ooievaars en dan plots waren de nesten leeg. Ze waren vertrokken. We reden meer dan 2000 km. Van Gdansk naar de Oostgrens tot het uiterste zuiden en volgden de Karpaten in de richting van het Tatragebergte. En nu rijden we de Poprad over, Slowakije binnen. Geen gin dobre meer maar dobre dan!

In Slowakije mogen we direct de kuiten smeren en gaat het naar boven. Een lange klim met een venijnig einde. Maar dan gebeurt iets magisch. Bij het afdalen verschijnt rechts van ons in de verte de grillige vorm van de Hoge Tatra. Waw! We fietsen al bijna een week in het voorgebergte en plots liggen ze dichtbij.

We komen op een hoofdweg die ons naar Stará Ľubovňa brengt. Volgens Komoot is er een camping vlakbij het kasteel, Stará Ľubovňa’s grootste en hoogst gelegen bezienswaardigheid. We puffen naar boven, het weggetje is steil en de zon brandt maar we vinden allesbehalve een camping. Een kasteel, een openluchtmuseum, een café, een restaurant en een Bokrijkachtig militair kampement. In het café vragen we of we ergens op de site onze tent mogen zetten. Ze weten het niet maar wijzen naar het militair kampement. Misschien kan het daar. En ja hoor. Je kan hier effectief kamperen. In de legertenten op een smoezelige matras maar je mag gelukkig ook je eigen tent opzetten.

We zijn nieuwsgierig naar het kasteel en wandelen naar boven om het te bekijken. We zijn de laatste bezoekers, het is ondertussen 18u. Het kasteel is gigantisch en heel mooi gerestaureerd maar vooral het omliggende landschap, zichtbaar van achter elke kanteel en elk raam in de binnenkamers is erg indrukwekkend.