Congee Pedalee

24-30 december 2021, Barra de la Cruz

We verkassen van het dorp naar een huis op het strand voor onze laatste dagen. Het huis is heel basic, beton, 3 slaapkamers, een buitendouche en keukenhok maar wat een omgeving. Tussen de palmbomen, onze tenen in het zand met enkel de bonkende oceaan voor onze deur. We treffen er David met dochter Manou en vriendin Annahid en Rieke en Timo, een deel van onze Duitse familie van vorige week. Er hangt een goeie vibe in huis. Iedereen doet waar hij zin in heeft. De opties zijn beperkt, er worden spelletjes gespeeld onder de palapa, gekletst, gezwommen, gesurft en gekookt. Wanneer de groenten of het bier op zijn tuctuct er iemand naar het dorp om de voorraden aan te vullen.

We genieten intens van deze afgelegen plek en van het gezelschap. Vooral de avonden zijn bijzonder. Wanneer het donker wordt op het strand licht het plankton op in de branding en trekt een fluorescerende band over het water. Het strand van Barra de la Cruz is niet alleen bekend om zijn golf maar ook als strand waar veel zeeschildpadden aan land komen om eieren te leggen. Vooral de Laoud is hier aanwezig, een reusachtige zeeschildpad met lederachtig schild. ‘s Ochtends lopen de sporen van de schildpadden als dikke tractorsporen over het zand. Eén avond hebben we geluk en ontmoeten een gigantische Laoud op het strand. We blijven achter haar en gebruiken geen “wit licht” om haar niet te desoriënteren of af te schrikken. Het is ongelooflijk om te zien. De schildpad meet anderhalve meter en lijkt helemaal in trance. Ze legt wel 60 eieren in een diepe put die ze heeft gegraven. De eieren worden onmiddellijk gecollecteerd door iemand van het schildpaddencentrum. We helpen met de eieren opvangen en zijn zwaar onder de indruk door het grote primitieve dier. Instinctief gooit ze de put terug dicht, verbergt haar spoor en zwoegt terug naar de oceaan. De schildpadden leggen hun eieren op hetzelfde strand als waar ze zelf uit het ei zijn gekomen, een wonderlijk gebeuren. Hoe kunnen ze de weg terugvinden? Het heeft met magnetisme te maken en ook met de samenstelling van het zand op het strand. Deze is uniek voor elk strand. Wanneer ze uit het ei komen en door het zand kruipen wordt de blauwdruk van het zand in hun systeem gekalibreerd. Ik vind dat zeer indrukwekkend en ben grote fan van de zeeschildpadden.

Het dorp beleeft een wilde week. Elke avond is er muziek, vuurwerk en wordt er ergens gefeest. Wij blijven vooral op ons domein en brengen slechts af en toe een bezoek aan de festiviteiten. De rodeo en een avond ten voordele van de plaatselijke fanfare. Veel couleur local en veel bier.

De dagen vliegen voorbij en plots is daar onze laatste dag. Op 29 december genieten we overdag nog van de mooiste baai van Mexico. We gaan kajakken in de vroege ochtend, zien de roggen opspringen uit het water (en een man met emmer een schildpaddennest leegroven) en surfen in de namiddag. Voor onze laatste uren in de Pacifische Oceaan krijgen we het begin van een nieuwe swell, een mooie cleane golf waar we ons ondertussen een beetje op kunnen lanceren.

‘s Avonds – Bart bakt eerst nog frieten voor iedereen – zetten we de terugtocht in. Met de camionette naar Huatulco, de nachtbus naar Oaxaca en van Oaxaca naar Mexico city, Amsterdam, Brussel.

Het voelt onwezenlijk om het Mexico hoofdstuk en onze reis af te sluiten. Al die maanden van intens samen en buiten leven. Ik denk dat ik dat nog het meeste zal missen. Elke ochtend wakker worden door oceaan of vogelgeluiden en met Bart koffie drinken op een mooie plek in de buitenlucht. De kinderen zien opgaan in een nieuwe omgeving, hun zien groeien in hun omgang met anderen, hun uren zien tekenen, schelpen rapen, zich bezighouden met een prul en een wifi radar ontwikkelen om hun series en films te downloaden. Ik mis het leven samen onderweg nu al, de kleuren van Mexico en het prachtige licht maar ben vooral heel dankbaar voor de 9 maanden met mijn favoriete bubbel.