30 november 2021, Salina Cruz
De busreizen… achteraf vinden we dat altijd geweldig maar op het moment zelf is het toch steeds een uitputtingslag. Na gisteren uren te wachten op de bus en uiteindelijk om 2 uur ‘s nachts in Arriaga te landen zitten we om 5 uur in de ochtend opnieuw op de bus naar Juchitán. De bus is niet wat we gewoon zijn. Geen comfortabele luxe bus met genummerde plaatsen, zalige zetels en beperkte stops maar een boemelbus die overaaaaaaaal stopt en slechte zetels. Ik doe heel de nacht geen oog dicht. De ochtend dient zich aan en we zien een andere wereld. Geen sappige groene bergen maar een droog winderig landschap. My God what have we done. Accuut is er heimwee naar weelderig Chiapas. We rijden langs windmolenvelden, eindeloze kale windmolenvelden en wind, veel wind. We voelen de bus bewegen in de wind.
Om 8u30 arriveren we in Juchitán, eindstation van de boemelbus. Onfris zetten we de fietsen terug ineen, nemen een ontbijtje en springen op de fiets richting Salina Cruz. We hebben heel veel geluk en wind mee. Het gaat langs kleine wegen en gravelpaden naar Salina Cruz. Droog, winderig en heet. Een andere wereld, in plaats van jungle rijden we langs geel gras en metershoge cactussen. Het stof waait rond en zorgt voor een mistig uitzicht.
We zijn moe van de slapeloze nacht en rijden rond 13u Salina Cruz binnen. Salina Cruz is al even winderig en stoffig als de weg ernaartoe. Een droge stad gebouwd rond een grote olieraffinaderij maar ook een pracht van een baai waar er op bepaalde plaatsen goed gesurft kan worden. Ons hotel kijkt uit over alles, links de verwaaide stad, rechts de woeste baai. Ons hotel ligt dan ook op 150 meter hoogte en heeft nog een crazy klim in petto. We zijn zeer zwaar K.O. als we arriveren.
De rest van de dag nemen we een taxi naar de markt. Er is een keuken dus kopen we veel te veel eten en ander lekkers. Er is een terras met prachtig zicht dus drinken we veel te veel mojito’s. Er is Netflix dus vallen we veel te snel in slaap en missen de film.
Congee Pedalee 