Congee Pedalee

Kerstvakantie. Na een week met de kindjes in een stacaravan in Saint-Hubert waar de dagen bestaan uit de pellet-kachel terug aankrijgen, de condens van de vloer dweilen, in de sneeuw/modder sloffen, glijden en rollen, lezen en breien hebben we een lichte knaldrang om er nog eens met de tent en de rugzak op uit te trekken. Het wordt de GR15, een langeafstandspand van 220km dat loopt van Monschau naar Aarlen langs de Hoge Ardennen. We lichten er een klein stuk uit, de etappe van Eupen naar Aywaille, een 56 km, de dagen zijn kort, het hoeven geen monster etappes te zijn. We springen op 1 januari om 9u (wie had dat ooit gedacht) op de trein naar Eupen voor 3 dagen wandelen. Anders dan anders is het winter! We duwen allebei een donsslaapzak met extra liner en thermisch ondergoed in de rugzak, samen met het luxe-artikel van het jaar, de vouwbare ultralichte stoel. Geen pauzes op een vochtige boomstronk in 2021!

1 januari 2021

In Eupen staan de rood/witte merktekens alle richtingen op, een waar kruispunt van GR’s. Het horloge met ingeladen route komt van pas en we zijn direct en route in de goeie richting. Na een km of 2 langs een drukke weg duiken we het bos in en is het rustig en stil.

Het pad loopt door het Westhertogenwald, een gemengd woud van den en loof, de paden zijn breed, hier en daar is er een eenzame wandelaar of sportieve jogger maar geen stormloop hier. Het zonnetje komt er even door en na een paar kilometer gaat het stevig bergaf naar La Gileppe. Tijd voor een theetje onder de 13 meter hoge majestueuze leeuw van la Gileppe aan één van de oudste stuwdammen in Europa. We hebben ons vestimentair nogal analoog uitgedost, ik helemaal in t rozze, Bart in ’t blauw, zelfde rugzak, zelfde jas, zelfde schoenen… en maar lachen met die koppels die zich in dezelfde outdoortenue steken…

De namiddag vordert. De zon laat zich nog eens zien en werpt in de verte een prachtig licht op de hoge venen, die dit weekend no go waren voor sneeuwzoekers. Zo in de verte liggen ze er vredig wit en stil bij. Hier geen sneeuw maar veel water. De paden zijn nat en de bosbeekjes zijn het stadium van kabbelen allang voorbij. Onze bottinen hebben hun beste tijd gehad en het water gutst tussen ons tenen.

Een slaapplaats vinden is niet zo eenvoudig. Het ligt er overal veel te zompig bij om de tent op te slaan. Campings zijn er niet en bivakplaatsen al helemaal niet. In een vallei vinden we dan toch na wat zoeken een plekje naast het pad. Het is 17u en de avond valt snel. We zetten de tent op, maken ons nest, plooien de stoeltjes uit en installeren ons met onze fles rum in de stoeltjes. De pot schaft pasta al fungi, klaar en opgeschrokt in no time. Even schrikken we wanneer er een terreinwagen komt aangereden op het pad naast ons, het is ondertussen stekedonker en de lichtbundel zet onze tent in de spots. We voelen ons toch wat betrapt en zien de bui al hangen, maar de wagen rijdt door en verdwijnt in het donker.

Om 18:30 liggen we in ons thermisch ondergoed, in onze liner en in onze donzen slaapzak. Zalig warm slier ik heel de nacht naar het voeteinde en slaap niet zo fantastisch.

2 januari 2021

’s Ochtends zijn de rugzakken bedekt met een fijn ijslaagje. Het ontbijt smaakt, koffie met water uit een beekje, muesli met oplosmelk, kerstbrood van bakker Klaas, een stevig brood, vol vruchten, marsepein en rozijnen en zo naar de rum geurend dat ’t efkes paniek is dat onze fles is uitgelopen in de rugzak.

Wanneer we goed en wel aan het stappen zijn begint het te sneeuwen, het is nat maar wel schoon, alles wordt met een fijn wit laagje bedekt.

In het dorp Polleur, met speciale gedraaide kerktoren, passeren we een dame die ons erop attendeert dat ze verderop aan het jagen zijn. Daar hebben we niet op gerekend, maar we komen geen affiches tegen die onze doorgang verhinderen. Een viaduct met de E42 komen we wel tegen, in de absolute wildernis zullen we ons hier toch niet zo snel wanen. We stijgen stevig door het Bois de Staneu over een stenig pad. Een 7-tal kilometer voor Spa botsen we op een mooie plekje om te picknicken aan de vijver van Chawion. Bart vult een pannetje water uit een beekje, doet daar een sliding bij en we warmen een zakje wild ragout met eekhoorntjesbrood en bessen. Wat een feest. Nog een koffietje en we zijn klaar voor Spa.

Nabij Spa dalen we af, het stadje ligt er luid bij. De kerstmarkt staat er dit jaar niet maar de boxen met schreeuwerige muziek zijn wel van de partij. Sprankelend is Spa al lang niet meer, waar het vroeger een mondain kuuroord was ademt het nu vooral vergane glorie uit. We zijn niet zo’n fan van Spa en zijn blij wanneer we terug de bossen induiken. Het pad gaat opnieuw stevig omhoog, er volgt een stukje asfalt en daarna gaan we door het Bois de Mambaye waar een beekje ons vergezelt.

Het is een gevarieerd pad, we wandelen door dichte bossen, eindeloze glibberige veldpaden, op en neer, in de stilte met een laagje sneeuw. De ganse middag zien we ideale plekjes om de tent op te zetten, plat, open, droog, kabbelend beekje in de buurt, maar vanaf het moment dat we een tentplek zoeken is het gedaan met mooie plekjes. Vanaf nu enkel dorpen, verzopen weides, scheve bossen en vooral veel water.

Vlak voor we aan de Ninglinspo komen botsen we op een zacht naaldbos. Perfecte spot! De stoeltjes worden uitgevouwen, de fles rum bovengehaald, water uit de beek en de pot op het vuur! We klinken nog wat verder op onze fantastische tentplek met rum en stoeltje en duiken dan tenslotte met halfvervroren tenen de tent in.

In onze slaapzak horen we nog wat geweren knallen en honden blaffen in de nabije verte, de jacht komt dan toch een beetje dichterbij. Gelukkig komt de meute honden niet naar ons bosje en wordt het heerlijk stil.

3 januari 2021

Na een verkwikkende nacht tijd voor een verkwikkend ontbijt bij een vuurtje. Bart sleurt al het ganse weekend een bundeltje droog hout mee dat we eindelijk durven aansteken. Het vuurtje is een zaligheid, instant warmte en knetterende gezelligheid.

Op een steenworp van onze slaapplek wijzen de nadar hekken en corona boodschappen ons erop dat we de Ninglinspo-ravijn naderen. Om een volkstoeloop te vermijden mag je de site enkel betreden als je in de streek woont of een overnachting hebt geboekt in de buurt. We vinden dat we wel een soort overnachting in de buurt hadden en op een modderbad aan de bosrand zijn er geen obstakels die de toegang verhinderen. Het is er zeer rustig, het is een grijze koude dag, we lopen het eerste stuk quasi alleen en komen op het ganse traject misschien 20 wandelaars tegen. We liepen hier allebei in de zomer van 2019 de ohm trail op een snikhete junidag. Toen waren de dagjesmensen een bijkomend obstakel, op elke steen lag een handdoek en in de baden speelden kindjes en dobberde volk. Vandaag is het ietwat anders, het is 30 graden kouder, winter, nat en glibberig. De watervalletjes en poelen zijn vol en wisselen elkaar snel af door dit prachtig stukje Belgische natuur.

Na de Ninglinspo fantastico volgt een saaier stuk dat gedomineerd wordt door de E25. Er volgen lange asfaltstroken onder het geraas van de snelweg. Het pad gaat onder een viaduct en loopt door Remouchamps, dat er anno corona wat triestig bij ligt. Voorbij Remouchamps gaat het langs een stenig pad opnieuw stijl omhoog naar de belvédère Walter Fostier, waar we een mooi zicht hebben op de Amblèvevallei (en het viaduct van de E25).

Het laatste stukje wandelen we op een mooi plateau langs een steengroeve, weides en stukjes bos. Daarna gaat het in een stevige zigzag bergaf naar Aywaille. Het hoogtepunt van Aywaille is een vette pita en een pintje op een bankje aan het station! Santé!