Congee Pedalee

18 – 19 november 2021, Tacana

We gaan 2 dagen stappen de Tacana vulkaan op. De berg is 4.092 meter hoog, er is een kampement op 3.500 meter. We hebben een gids betaald, Romeo, voor de tweedaagse. Hij stippelt de route uit, regelt een muilezel om onze spullen naar het kamp te brengen en zorgt voor eten.

18 november 2021

Dag 1 is stijgen stijgen stijgen tot onze oren suizen en we barstende hoofdpijn krijgen door de hoogte. Het stijgen gaat via verschillende etappes. Etappe 1 start in Talquián, het dorp na Union Juarez, waar de taxi ons afzet en de muilezel woont en loopt naar La Linea, de grens met Guetemala. La Linea bestaat uit een grenspaal en 2 winkeltjes waar Guatemalteeks bier verkocht wordt en je de beste tamales kan eten. Het pad naar La Linea is niet het schoonste. Het is een ezelpad door de jungle, bezaaid met lege chipszakjes, plastic flesjes en ezelkak. Het ezelpad is breed en glibberig en wordt druk bewandeld. Mensen en ezels sleuren zakken met groenten, fruit, speelgoed, kleren, vanalles het pad op en af. Er lopen bijna geen autowegen naar de kleine dorpjes in de jungle, alles gaat langs deze stijle paden.

Etappe 1 ronden we af met een Gallo, een lekker Guatemalteeks biertje en een tamale met kip en mole.

Voor etappe 2 heeft Romeo een pick-up geregeld die ons langs een stijl stenig pad een paar kilometer verder naar boven brengt. De pick-up ziet eruit als schroot en om hem te starten is een batterij uit een andere auto nodig. We nemen plaats in de laadbak op een lege jerrycan en laten ons meevoeren. De motor jankt en bocht na bocht sleurt de wagen zich naar boven. Een ritje van nog geen halfuur in een heerlijke benzinedamp.

Na de pick-up gaat het door een zeer langgerekt dorp waar op meer dan 2500 meter hoogte zwaar geboerd wordt. Kleine veldjes maïs, kippen, een paar koeien, een paard en een stal met donzige kleine geitjes (Nanou keihard kirren).

Ondertussen is daar de bekende nevel. In Union Juarez zagen we het elke dag gebeuren. ‘s Morgens ligt de berg helemaal bloot, geen wolkje aan de lucht en na de middag zit hij helemaal in de wolken. Ik denk ocharme de mensen die hier wonen, elke middag zie je geen steek meer en is het vochtig, grijs en fris.

In de vochtige friste gaat het verder naar boven, door magische harige wouden en stenige paden vol geurende kruiden en bloemen. Op meer dan 3000 meter groeit er weelderig ananassalie, zotjes! Het is een zware klim. Vanaf 3000 meter krijgen we allen last van de hoogte. Het pad is stijl en elke stap vraagt meer energie.

We bereiken het kamp rond 16:30. Helemaal afgepeigerd. Het kampement is een vlakte, bezaaid met ezelkak en afval. Er zijn 2 open stallen voor mens en dier. Er ligt ook een schep om de kak weg te scheppen. We wachten op de muilezel, doen onze regenbroek aan voor de warmte terwijl Romeo met nat hout een vuur probeert te maken.

Ondertussen gaat de zon onder en zet de wolken onder ons in de vlammen. Waw! Wat een lichtfestival!

Romeo heeft het vuur in gang gekregen en daar is ook onze muilezel gearriveerd! Terwijl we met hoofdlampjes de tent strontvrij in de stal opzetten en ons bed maken zorgt Romeo voor het eten. Een lekkere kippensoep met quesadilla’s en een glas wijn. Nadien is er koffie met veel suiker en melk. De warme drankjes doen geweldig veel deugd aan onze kop die door de hoogte en de rook helemaal toe zit.

We kruipen vroeg in onze slaapzak want morgen gaan we bij het krieken van de dag naar de top. Het krieken dat is om half 4.

19 november 2021: dag 2

Om 3u wanneer iedereen nog diep of eindelijk ligt te slapen vraagt Nanou moeten wij niet opstaan? En ja dat moeten we! Er is toevallig een eclips vannacht, zon en maan staan op 1 lijn. Wanneer we uit de tent kruipen is de maan bijna volledig verduisterd. Even vol bewondering naar de hemel staren, een cafécito, iedereen zijn hoofdlampje en we zijn ermee weg. De nacht is helder, naast het kamp is een uitkijkpunt waar we beneden de lichtjes van de dorpen en de stad Tapachula 50 km verder zien. En dan gaat het weer omhoog door een naaldbos. Nanou heeft het lastig, door de ijle lucht kan ze moeilijker ademenen en ze panikeert. Na een huilbui is haar ademhaling beter en is ze wat geruster. Ze gaat traag maar houdt goed vol. Om 5:30 komen we aan een punt waar we uit de wind de zon kunnen zien opkomen. Romeo nestelt zich tussen een paar stenen en doet nog een dutje. We zitten tussen de vulkanen, de zon komt op. Waw! Wat een magie om daar op dat moment te zitten.

In de vroege zon stijgen we de laatste meters naar de top. Pas op deze hoogte verdwijnen de bomen en klimmen we over rotsen. En daar komen we op de top, op 4092 meter. Rondom ons zijn wolken en vulkanen.

En dan moeten we nog helemaal terug. Een gesel. We zijn bekaf en hebben barstende koppijn. Maar het gaat wel sneller dan het klimmen en naarmate we dalen wordt de koppijn minder hevig. We zien ook stukken in de zon die gisteren in de wolken zaten. Tot de wolken terug zijn en we opnieuw in de nevel zitten.

Om 15u zijn we terug beneden. We zijn murw. Luis en zijn vrouw Karlita wachten ons op met open armen. ‘s Avonds hebben ze nog een kleine surprise voor Nanou. Een vroege verjaardagstaart, overmorgen wordt ze 12. Ze is in de wolken! Opnieuw!