Congee Pedalee

16 november 2021, Union Juarez

We hebben vandaag om 8:30 afgesproken met onze gids Romeo voor een wandeling naar de Pico de Loro. Romeo is een getalenteerde trailloper en is al 2 uur in de bergen gaan lopen voor we vertrekken. Hij heeft gigantische kuiten en zijn bovenbenen zien eruit als graniet. Hij loopt hier wedstrijden van rond de 50 km maar zijn doel is een trail van 200 km rond Oaxaca. Pico de Loro is een uitkijkpunt op een paar kilometer van ons verblijf. Er loopt een weg naar het punt, maar ook een junglepad. We nemen het junglepad. Romeo zijn 7-jarige zoon Santiago wandelt ook mee.

We wandelen langs een smal pad in de jungle naar beneden, een dal door en daarna weer naar boven naar het uitkijkpunt. Santiago en Ramon vinden elkaar helemaal, Santiago kwettert maar door en Ramon zegt op alles si. Nanou is ook in vorm. Zolang de wandelingen uitdagend genoeg zijn is ze er helemaal voor te vinden en met Santiago in de buurt ligt het tempo in haar favoriete zone. We wandelen 7 km door de jungle naar het uitkijkpunt. Prachtige kilometers, ik geniet van elke stap door dit immens groene landschap.

Wanneer we uit het dal komen geklauterd wacht Don Luiz ons op om ons de laatste kilometers naar het uitkijkpunt te vergezellen. Hij is een zeer warme man met een vaderlijke uitstraling. Wanneer we aan het punt komen liggen de bergen al voor een groot stuk in de wolken maar we zien Union Juarez liggen en we zien ook de weg liggen die we gefietst hebben.

Luiz neemt de kinderen mee in zijn auto terug naar het dorp. Romeo, Bart en ik wandelen een stukje langs de weg terug, krijgen een lift in een pick up tot aan de hoofdweg en nemen nog een busje terug naar Union Juarez. Het busje legt de weg af die we gefietst hebben. We realiseren ons nogmaals hoe stijl de weg was!

We eten samen met Romeo en Santiago. Romeo flanst een lunch en een lekkere michelada in elkaar in het restaurant van zijn familie.

Het valt op hoe leeg het dorp is. Er is veel infrastructuur voor toeristen maar toeristen zijn er amper. Het is moeilijk voor mensen die van toerisme moeten leven. Romeo maakt veel foto’s van ons, in het restaurant, tijdens de wandeling. Materiaal om toerisme en bezoekers aan te trekken. Na de lunch staat er plots een jonge fotograaf aan de deur. Of hij foto’s mag nemen van ons. We poseren en poseren, Nanou rolt zwaar met haar ogen maar doet toch braaf wat hij vraagt. 20 poses en nog een paar selfies met de fotograaf en zijn assistente verder en hij is tevreden. De foto’s zijn niet mis. We voelen ons the only tourist in the village.

In de namiddag is er rust. We lezen een boekje en Santiago komt spelen samen met de zoon van Don Luiz die ook Santiago heet. Ze breken bijna ons kot af, Ramon en de Santiago’s. Allez naar buiten. Waar ze dan braaf bingo (hier lotteria genaamd) spelen.

Er komt geen einde aan de dag. ‘s Avonds koken Bart en Romeo samen in het restaurant pasta voor iedereen. Het is een zeer gezellige avond. Als kers op de taart brengt Don Luiz een klein concert voor ons. Hij heeft een mooie stem, belooft ons 3 romantische nummers en is uiteindelijk niet te stoppen. Hij zingt ook een eigen nummer, een ode van dankbaarheid aan zijn zoon Santiago die er pas na 8 jaar kwam.