Congee Pedalee

2 – 12 december 2021, Barra de la Cruz

10 dagen gaan we op en onder in de surf op Barra de la Cruz. Het is verslavend. Om 6u, nog voor de zon opkomt, liggen we in het water. De zonsopgang is telkens een pareltje. De lucht kleurt oranje, paars, blauw en dan verschijnt er boven de oceaan een vurig randje. De zon komt op uit de zee, ik kan er niet genoeg van krijgen, als aan een touwtje wordt ze van achter het wateroppervlak omhoog getrokken.

De eerste dagen van onze tiendaagse is er “no surf”. Barra de la Cruz is een bekend surfgat, hoge golven, zotte barrels, er wordt hier serieus gesurft. No surf betekent niet dat er geen golven zijn. Ze zijn er wel degelijk. Geen hoge, geen erg lange rides maar wel echte golven die mooi afrollen en bij momenten wonderlijk consistent zijn. Perfecte omstandigheden om te leren en om peddelspieren aan te maken. In het water liggen ook enkele lange termijn surfers, in love with the ocean en altijd onderweg naar golven. Klein, groot, choppie,… voor hen maakt het allemaal niets uit, zolang ze maar in het water kunnen liggen en glijden. Ze zijn jong, knap, bruin en logeren op hetzelfde adres als wij, Pepe’s Cabanas. Nanou kijkt er helemaal naar op, naar die blonde mooie grote mensen met hun modieuze beachwear en hun snelle bochten op het water. We trekken op met het kleine groepje knappe Duitsers en met Simon, een atypische Nederlander. Het voelt al snel heel vertrouwd en sympathiek.

We gaan er helemaal in op, liggen elke dag uren in het water en krijgen veel tips van onze nieuwe vrienden. Een beetje meer naar voor, langer peddelen, meer je benen optillen,… Na een paar dagen zijn we geradbraakt maar kunnen wel een golf pakken en meesurfen, eerst enkel rechtdoor naar de kust, na een paar dagen ook mee met de golf parallel aan de kust. Een zalig gevoel. De dagen glijden voorbij en bestaan uit slapen, surfen, eten en hangen. We zijn in trance en verliezen elk gevoel van tijd tussen zonsopgang en zonsondergang. ‘s Avonds loopt het zeewater uit onze neus en hebben we een zilte adem. De kinderen brengen de dagen door op het strand en rond de cabana, zeeschildpadjes door de branding helpen, stenen verzamelen, in de golven duiken, rotsen klimmen, armbandjes maken voor de knappe Duitsers… Ze zijn experts geworden in de dag doorprutsen en willen hier nooit meer weg. Ze genieten ook heel erg van het contact met andere mensen. Nanou leert de Duitsers de swisj, Ramon wordt the red buffle, de onverslaanbare worstelkampioen. Na een paar dagen rijden ze ook niet meer mee op de fiets maar zitten ze in Daniël zijn busje. Fantastisch vinden ze dat!

En plots is hij daar dan: de swell! Big waves are coming. Als op een hondenfluitje reagerend stromen surfers met hun gewaxte borden het dorp binnen. Wanneer we om 6u langs het gravelpad naar de spot fietsen, rijden we langs een blootvoetse met zijn board onder de arm rennende Australiër, I should have get up earlier… Het wordt hier serieus, elke wave telt. Ik krijg acute stress en ga die ochtend niet in het water. De golven zijn hoger, de oceaan bruter en het gaat allemaal veel sneller. De branding is een uitgestrekt turquoise schuimbad, de lucht troebel door de ocean spray. En er hangt een vleugje nervositeit in de lucht.

De golven blijven hoger en krachtiger de rest van de week maar er zijn ook plaatsen om te liggen waar het rustiger is en ik mijn vertrouwen terug vind. Bart is ondertussen vele niveaus gestegen en mijn steun en toeverlaat in het water. De laatste dagen word ik toch vooral geflusht en bestaan mijn sessies vooral uit zo hard mogelijk wegpeddelen van de big waves (sets van 3 meter no kidding) en de aanstormende planken.

Barra de la Cruz, Barradise! Paradijselijker kan het bijna niet, tropisch in de zon, met de oceaan als speeltuin. Roggen vliegen hoog op uit het water, rijen pelikanen scheren langs, scholen kleine visjes stuiteren het wateroppervlak af en soms zie je een zeeschildpadje zwemmen in het ondiepe water of kruipen over het strand. Er zitten ook slangen en kwallen maar die zien we niet zo vaak.

Barra de la Cruz, we’ll meet again, en wel over 10 dagen. We zullen er op de valreep David treffen, een jeugdvriend van Bart die in Mexico woont.