Congee Pedalee

2 november 2021, Ciudad del Carmen

Hasta luego Isla Aguada, schattig vissersdorp aan de Golf van Mexico. We rijden nog een rondje door het dorp, zwaaien de pelikanen aan de lagune uit en rijden de grote brug over naar Isla Carmen. De Puente de la Unidad is met haar 3,2 km de op 1 na langste brug in Mexico en daar mogen wij overrijden.

Daarna loopt de weg over Isla de Carmen met rechts de zee en links de lagune. En dat voor 40 km. Een eiland, dat zal wel mooi zijn denken we. De realiteit is anders. Het is er droog, warm, druk en we rijden voortdurend langs sites van oliemaatschappijen. Allemaal hebben ze hoge muren met rollen prikkeldraad erop. In zee liggen de boortorens te blinken in de zon. Wegwezen hier!

Het zijn snelle kilometers en tegen de middag zijn we in Ciudad del Carmen. Na een lunchstop met veel gebraden kip en limonada de limon navigeren we naar het busstation.

Bart vraagt plaatsen voor 4 volwassenen en 2 fietsen richting San Cristobal. Tickets rollen uit de printer, 1 lange strook van anderhalve meter lang. Niemand stelt vragen over de afmeting van de fietsen. De bus vertrekt om 01:50 ‘s nachts. Dat wordt een lange dag. Het is pal op de middag en warm. We dwingen onszelf tot actie en rijden naar Playa Norta, een breed strand op 4 km van het busstation. Het strand heeft iets van een drive-in. Om de 5 meter staat er een palapa (een parasol van palmbladeren) met een auto naast. Mensen komen het strand opgereden, installeren zich onder een palapa, halen frisdrank en snacks uit de koffer en genieten van strand en zee (en boorplatformen, we tellen er 11). Het valt wel op hoe achteloos er vervuild wordt. Rondom ons alleen maar dikke auto’s en bijna niemand neemt zijn afval mee, plastic flessen en bekertjes belanden gewoon op het strand. De kinderen kijken met verstomming, de vanzelfsprekendheid waarbij afval achtergelaten wordt is hallucinant.

Wanneer het donker begint te worden rijden we terug naar het busstation voor een potje wachten op de bus. Ik ben er niet gerust in. De fietsen zien er gigantisch uit, zelfs in compacte toestand. Ramon valt in slaap, Nanou heeft wifi gevonden en vat post bij het oplaadstation. Het wachten duurt lang en de wachtruimte nodigt niet uit voor een dutje.

En dan is het zover. Onze bus is er. We voeren zakken en fietsen aan. De chauffeur schudt van neen, dat lukt niet, de fietsen zijn te groot. Maar de bagageman heeft er een goed oog in en laat Bart begaan. De fietsen schuiven er zonder probleem in. De bagageruimte is hoog en de fietsen kunnen tamelijk laag gebracht worden waardoor ze er rechtop kunnen worden ingeschoven. De zetels in de bus zijn zacht, de airco staat niet al te koud, ik val direct in slaap.